دعای ما نشان می دهد که افق آرزو های مان کجاست و به چه ها دل بسته ایم.
بی گمان بخش عظیمی از گنجینه بزرگ روایی به ادعیه اختصاص دارد و این وسعت توجه، نشان ازاهمیتی دارد که اولیای دین به این نیاز و به این شیوه از بیان داده اند؛ زمزمه ها و نغمه هایی که نیاز به سرکشیدن از زندان تنگ دنیا و تنفس در فضای خلوت و انس را پاسخ می دهد.
این گنج را چندان که باید پاس نداشته و از گوهرهای آن بهره نگرفته ایم و این ناسپاسی و بی بهرگی گناهی است که همگان در آن شریک اند.
دفتر های مناجات پانزده گانه تلاشی است برای گشودن راهی به آن گنج و چشاندن قطره ای از شهد مناجات؛ مناجات هایی که شور و حکمت را به آشتی رسانده و برای لحظه هایی عاشقانه ی حکیمی چون ( زین العابدین - ع ) را در گوش می خواند.
آن جا که هم نوا با صاحب مناجات می خوانیم از توبه، شکوه یا خوف خود می خوانیم، مناجات می تواند این حالت ها را به بهترین شکل باز کند و بپرورد و آن جا که از این دردهای متعالی فاصله داریم، هم چنان خواندن این دعاها را از ما خواسته اند و دروغ های ما را خریدارند؛ چرا که همین زمزمه ها، خفته ها را بیدار و غافلان را هشیار می کند. دست های خالی را به رخ می کشد و راه طولانی را در نظر می آورد. این زمزمه هاست که زمینه ساز تحول می شود و مقدمه ی حرکت و...