دعای ما نشان می دهد که افق آرزو های مان کجاست و به چه ها دل بسته ایم.
بی گمان بخش عظیمی از گنجینه بزرگ روایی به ادعیه اختصاص دارد و این وسعت توجه، نشان ازاهمیتی دارد که اولیای دین به این نیاز و به این شیوه از بیان داده اند؛ زمزمه ها و نغمه هایی که نیاز به سرکشیدن از زندان تنگ دنیا و تنفس در فضای خلوت و انس را پاسخ می دهد.
این گنج را چندان که باید پاس نداشته و از گوهرهای آن بهره نگرفته ایم و این ناسپاسی و بی بهرگی گناهی است که همگان در آن شریک اند.
دفتر های مناجات پانزده گانه تلاشی است برای گشودن راهی به آن گنج و چشاندن قطره ای از شهد مناجات؛ مناجات هایی که شور و حکمت را به آشتی رسانده و برای لحظه هایی عاشقانه ی حکیمی چون ( حضرت زین العابدین - ع ) را در گوش می خواند.
مناجات شاکین، شکوه هایی است از نفس و شیطان و از قلب زنگار گرفته و چشم به خشکی نشسته.
این شکوه ها، شکوه های ما نیست. شکوه های هرکس، آرزوهای او را نشان می دهد و موانعی را که در پیش روی خود می بیند. آرزوهای اهل دنیا، در وصال به جلوه ها و وصول به کامیابی های دنیوی خلاصه می شود. ناله ی ما از نرسیدن به چیزهایی است که برای رسیدن به آن ها پا به هستی نگذارده ایم و نگرانی ما از نرسیدن به هدف هایی است که بسیار از ما کوچک ترند و...