دعای ما نشان می دهد که افق آرزو های مان کجاست و به چه ها دل بسته ایم.
بی گمان بخش عظیمی از گنجینه بزرگ روایی به ادعیه اختصاص دارد و این وسعت توجه، نشان ازاهمیتی دارد که اولیای دین به این نیاز و به این شیوه از بیان داده اند؛ زمزمه ها و نغمه هایی که نیاز به سرکشیدن از زندان تنگ دنیا و تنفس در فضای خلوت و انس را پاسخ می دهد.
این گنج را چندان که باید پاس نداشته و از گوهرهای آن بهره نگرفته ایم و این ناسپاسی و بی بهرگی گناهی است که همگان در آن شریک اند.
دفتر های مناجات پانزده گانه تلاشی است برای گشودن راهی به آن گنج و چشاندن قطره ای از شهد مناجات؛ مناجات هایی که شور و حکمت را به آشتی رسانده و برای لحظه هایی عاشقانه ی حکیمی چون ( حضرت زین العابدین - ع ) را در گوش می خواند.
مناجات خائفین با ترس از شکست و سوء عاقبت شکل گرفت اما باورهای دینی نسبت به کرامت و رحمت پروردگار امید را در دل آورد و مناجات راجین را به دنبال آورد. جملات آغازین دعای راغبین از باورها و تجربه هایی می گوید که سالک را فراتر از امید برده و اشتیاق و شیفتگی به خدا و محضر او را به بار آورده است. این شیفته و مشتاق در مناجات خود فقط از خواسته هایش می گوید؛ ابتدا از آن چه به آن مشتاق است می گوید و در ادامه از خواسته هایی برای ادامه مسیر و در نهایت از صحنه دعا می گوید و...