این دومین کتاب تجدد است که درباره مولانا جلال الدین بلخ رومی، شاعر و عارف ایرانی قرن ۷ هجری، می نویسد.
«در جستجوی مولانا» با هدف آشنایی مردم عادی فرانسه و در نگاهی کلی تر اروپا با داستان های آموزنده «مثنوی معنوی» (اثر منظوم مولانا) نوشته شده است. در واقع نویسنده داستان های این اثر جاودانه را به نثری ساده و امروزی و قابل فهم تبدیل کرده است و با حاشیه هایی که به آن اضافه کرده موجب شده تا خواننده عام اروپایی به آسانی این داستان ها را بشناسد و با آن ها رابطه برقرار کند. او هرجا لازم بوده شخصیتی به داستان اضافه کرده و یا موقعیت ها را با این هدف اندکی تغییر داده اما محتوای اصلی داستان همان است که مولانا نوشته است.

کتاب در جستجوی مولانا

قصه را گاه مطلبی ساده و حتی بیش از حد ساده و پیش پا افتاده قلمداد کرده اند، همچنان که این حکم را درباره همزاد آن، افسانه، نیز روا داشته اند. قصه ممکن است طنزآمیز یا شگفت آور باشد و پریان و جادوگران را به صحنه بیاورد اما همچنان این شهرت را که روی سخنش اغلب با کودکان و بیسوادان است، حفظ کند.

در مورد قصه های مولانا، وضع کاملا برخلاف این است. ما در مثنوی با اوج بیان بشری، بالاتر از استعاره و حتی معنی سر و کار داریم. تا آخرین حدی که واژگان پیش می رود، پیش می رویم. در فراسوی آن، تنها آهنگ سکوت به گوش می رسد.

«نهال تجدد» این سی و پنج حکایت مثنوی را صرفا نه برای نقل قصه هایی کوتاه و یا پندآموز، بلکه برای کیفیت تمثیلی واقعی آنها برگزیده است، چون این حکایات ما را از کلمات و رویدادهای شگفت انگیز به جایی دیگر می برد.

نویسنده برای اینکه این گزینه را به شیوه خاص خود عرضه کند، شخصیتی به ظاهر حقیقی آفریده است: صحافی اهل نیشابور، شهر مهم خراسان، در شمال شرق ایران.

نهال»، همراه صحاف خانه به دوش، ما را به ژرفای روح مولانا می کشاند و خود را پذیرای ابهامات، پیچ و خم ها و شکوه و درخشش آن می شود. او از طریق مولانا نشانه های جهان را می بیند و حتی ما را نیز وامی دارد که به طور مبهم، جهانی را ببینیم که در آن هر چیزی از نظر ساعر، نشانه ای است.

دست نوشته های فارسی، با استفاده از سنت مذهب شیعه، معمولا با تصویر همراه بوده است. فدریکا ماتا، تصویرگر این کتاب، کوشیده است تا به یاری تصاویر، راه شور و شیدایی و سرگشتگی روح را بپیماید، عمق این قصه ها را دریافته و به شیوه خود به آنها زندگی بخشیده است.