«درخت بی زمین» فرصتی ست تا شاعر در لابه لای صفحات کتاب با زیباترین ترانه ها سخن بگوید و طنین آوازش را در تمامی شهرهای بی شاعر و راه های بی عابر بیفکند. از نوستالژی های کودکانه ای سخن بگوید که رویای رنگین خوانندگانش است.
رمز جاودانگی ترانه های از «دریا در من» تا «درخت بی زمین» در انتخاب واژه هایی ست که شاعر را به ریشه های تاریخی سرزمین اش متصل می سازد. و به راستی که سال های دور از خانه، جنس واژه های او را از درد و عشق تهی نساخته است.