کتاب «دلهره هستی‌» مجموعه‌ای کامل از زندگی‌نامه‌ی «آلبر کامو»، نویسنده‌ی بزرگ الجزایری است که برای علاقه‌مندان به این نویسنده بسیار خواندنی و جذاب است. این اثر خلاصه قابل‌تأملی از نوشتار و رساله‌ها و داستان‌های این نویسنده است که سبب شناخت بیشتر او می‌شود. بخش اول كتاب با عنوان نگاهی تازه به زندگی و آثار آلبر كامو است و درباره زندگی او صحبت شده است و شرح کاملی از جزئيات زندگی، زوايای نهفته افكار و روح حاكم بر آثار خاص و تأثیرگذار «آلبر کامو» است. از بخش‌های دیگر کتاب می‌توان به «جوانی: دریا و آفتاب»، «ادبیات»، «تکلیف موش گرفتار»، «بیگانه و جنگ»، «روزنامه‌نگاری»، «اسطوره سی‌زیف»، «سوءتفاهم»، «کالیگولا»، «طاعون»، «حکومت نظامی»، «جایزه نوبل»، «از کتاب پشت و رو» و «طنز» اشاره کرد. در انتها کتاب هم دو مصاحبه از این نویسنده آورده شده است که خواننده را با خط فکری این نویسنده آشنا می‌کند.

گزیده ای از کتاب :

سال ‎1939‏ است. جنگ جهانی دوم آغاز می‌گردد. مقاله‌های او موجب ناراحتی مقامات محلی می‌گردد. به او توصیه می‌شود که الجزایر را ترک کند. به پاریس می‌رود و به کار روزنامه‌نویسی می‌پردازد. اما شش ماه بعد، فرانسه هم به اشغال سربازان نازی درمی‌آید. ناگزیر به الجزیره بازمی‌گردد. سال ۱۹۴۰ است. دست‌نویس«بیگانه»در کیف او است.

در این قصه، اندام و چهره مورسو، قهرمان اصلی، وصف نمی‌شود. ما فقط صدای او را می‌شنویم: صدایی تهی از شور، یکسان و بی‌اعتنا به امور. یادش نمانده که مادرش دیروز مرده يا امروز. خیلی زود با این مرگ فاصله می‌گیرد و با آن بیگانه می‌شود. وقتی دستش را می‌فشارند، عجله دارد که دستش را درآورد. نه‌تنها از مرگ مادرش غمگین نیست. بلکه از غم دیگران نیز چیزی نمی‌فهمد. تظاهر به اندوه هم نمی‌کند. مشکل او همین است. به قول «بارت» منتقد معاصر فرانسه، جامعه ریاکار شورشی را می‌شناسد: او یک دشمن است و باید بنیادش را برانداخت. اما کسی مانند مورسو را نمی‌توان شناخت و جامعه تکلیف خود را با او نمی‌داند. جامعه به آدمی نیاز دارد که در مرگ مادر بگرید، مورسو نمی‌گرید، و از گریه دیگران هم تعجب می‌کند. به هنگام دفن مادر به او پیشنهاد می‌کنند که یک‌بار دیگر چهره‌اش را ببیند، او میل ندارد و بی‌میلی خود را نیز ابراز می‌کند. یک روز پس از مرگ مادرش با دختری به کنار دریا می‌رود و خوش می‌گذراند. این دختر از او می‌پرسد که آیا می‌خواهد با او ازدواج کند، با خونسردی می‌پذیرد. دختر می‌رنجد و می‌پرسد که آیا دوستش دارد؟ اعتراف می‌کند که از دوستی چیزی نمی‌داند. مقامی از سوی اداره به او پیشنهاد می‌شود، قبول نمی‌کند. فقط به خاطر اراذل، بی‌گناهی را بدون سبب می‌کشد و در دادگاه اعتراف می‌کند که اصلاً پشیمان نیست.