کتاب دو قرن سکوت نوشته عبدالحسین زرین کوب، دانشمند برجسته فرهنگ، تاریخ و ادبیات ایران می باشد. این کتاب درباره اتفاقات و شرایط تاریخی دو قرن سرزمین پارس (ایران) پس از غلبه ی اسلام در قرن 7 میلادی است. این کتاب تاریخی وقایع را از حمله ی اعراب تا تشکیل سلسله ی طاهریان در بر می گیرد. زرین کوب بحث مفصلی درباره اثرات و تغییرات دائمی بزرگ بر ادبیات، زبان، فرهنگ و جامعه ی پارس در طول دو قرن پس از غلبه اسلام بر ایران، ارائه می دهد. زرین کوب چگونگی پیروی از اسلام/اعراب از نظر اجتماعی، فرهنگی، و سیاسی توسط پارسیان در تقریبا "دو قرن سکوت" را مطرح می کند. وی، فاتحان عرب را به عنوان افراد غیر متمدن، وحشی، و ساده لوح در دوره ی سکوت ایرانیان توصیف می کند. زرینکوب تاریخ را در دوره ای از میهن پرستی ایرانی نوشت و متن آن به عنوان منبع اصلی تاریخ ایران شناخته شده است.

گزیده ای از کتاب:

 شک نیست که در هجوم تازیان، بسیاری از کتاب ها و کتابخانه های ایران دستخوش آسیب فنا گشته است. این دعوی را از تاریخ ها می توان حجّت آورد و قرائن بسیار نیز از خارج آن را تأیید می کند. با این همه بعضی از اهل تحقیق در این باب تردید دارند و این تردید چه لازم است؟! برای عرب که جز قرآن هیچ سخن را قدر نمی دانست کتاب هایی که از آن مجوس بود و البته نزد وی دست کم مایهٔ ضلال بود چه فایده داشت که به حفظ آن ها عنایت کند؟ در آیین مسلمانان آن روزگار آشنایی به خط و کتابت بسیار نادر بود و پیداست که چنین قومی تا چه حد می توانست به کتاب و کتابخانه علاقه داشته باشد. تمام قراین و شواهد نشان می دهد که عرب از کتاب هایی نظیر آنچه امروز از ادب پهلوی باقی مانده است فایده ای نمی برده در این صورت جای شک نیست که در آن گونه کتاب ها به دیدهٔ حرمت و تکریم نمی دیده است… نام بسیاری از کتاب های عهد ساسانی در کتاب ها مانده است که نام و نشانی از آن ها باقی نیست… پیداست که محیط مسلمانی برای وجود و بقای چنین کتاب ها مناسب نبوده است و سبب نابودی آن کتاب ها نیز همین است. باری از همهٔ قراین پیداست که در حملهٔ اعراب بسیاری از کتاب های ایرانیان، از میان رفته است