رماني عاشقانه است كه در آن به مشكلات اقتصادي و اجتماعي ايران و تغيير نگرش‌هاي بعد از دوران جنگ ايران و عراق اشاره شده است. نويسنده در جاي جاي حوادث، همواره به حضور و نقش زنان و به اميدها و رنج‌هاي انساني نظر دارد و همان‌طور كه براي به تصوير كشيدن رنج هم‌وطنش تلاش مي‌كند، گهگاه به رنج و آرزوهاي يك گروهبان عراقي و چشم‌انتظاري خانواده‌ي او نيز مي‌پردازد. همين هم‌زماني و تناظر حوادث، خواننده را به‌سوي نوعي مقايسه نيز سوق مي‌دهد.