کتاب روایت و کنش جمعی دو معما را کاوش می کند. اولین مورد از مدتها قبل ذهن دانشمندان علوم اجتماعی را به خود مشغول کرده است: چگونه افراد گرد هم می آیند تا به طور مشترک در جهت منافع مشترک خود عمل کنند؟ مورد دوم یکی از مواردی است که دانشمندان علوم اجتماعی مدتها آن را نادیده گرفته اند: چرا کسانی که فعالیت جمعی را ترویج می کنند اغلب به داستان روی می آورند؟ چرا وقتی فعالان خواستار اقدامی می شوند ، نامزدها درخواست رأی می کنند ، سازمان دهندگان به دنبال اعضای جدید می گردند ، ژنرال ها نیروهای خود را جمع می کنند یا مربیان به بازیکنان خود انگیزه می دهند ، این همه داستان پردازی وجود دارد؟
فردریک دبلیو میر استدلال می کند که پاسخ دادن به این سوالات مستلزم شناختن قدرت داستان برای غلبه بر موانع اصلی کنش جمعی است: غلبه بر وسوسه سواری آزاد ، هماهنگی رفتار گروهی و دستیابی به درک مشترک از منافع جمعی. در این کتاب ، میر نشان می دهد که انسان ها ، هیچ چیز اگر نباشند ، یک حیوان قصه گو ، و داستان خوار هستند. ما از داستان استفاده می کنیم تا تجربه ی خود را درک کنیم و آن را با معنادار سازیم- روایت های شخصی ما احساس هویت ما را تعریف می کنند و اقدامات ما را می نویسند. از آنجا که ما توسط روایت تشکیل می شویم ، می توانیم توسط داستان هایی که دیگران برای ما تعریف کرده اند تحت تأثیر قرار بگیریم. به همین دلیل رهبرانی که جامعه ای را به عمل فرا می خوانند ، می کوشند دعوت خود را در قالب داستانی که در آن تراژدی و پیروزی در تعادل است و در آن شرکت در کنش جمعی بیش از آنکه به منافع شخصی محاسبه شده تبدیل شود ، یک امر اخلاقی است در بیاورند.
کتاب روایت و کنش جمعی با استفاده از بینش هایی از علوم اعصاب و علوم رفتاری ، علوم سیاسی و جامعه شناسی ، تاریخ و مطالعات فرهنگی ، ادبیات و نظریه روایت ، طیف گسترده ای از پدیده های سیاسی را از جنبش های اجتماعی تا سیاست های انتخاباتی روشن می کند تا درسهایی از چگونگی قدرت داستان در پرورش اقدام جمعی ارائه دهد.