رودخانه میستیک

رمان «رودخانه میستیک»، نوشته‌ی دنیس لیهان، که در سال 2001 به چاپ رسید، کاوشی عمیق و نفس‌گیر در زخم‌های پنهان کودکی و سایه‌های ماندگار گذشته است. این اثر، که برنده جایزه دیلیس 2002 شد و بعدها به فیلمی برنده اسکار به کارگردانی کلینت ایستوود بدل گردید، سه دوست دوران بچگی را در محله‌ای کارگری بوستون به تصویر می‌کشد: دیو بویل، جیمی مارکوس و شان دیواین. لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در خیابان‌های باکینگهام شرقی، جایی که دیو یازده‌ساله توسط دو مرد ربوده و مورد آزار جنسی قرار می‌گیرد، زنجیره‌ای از رویدادها را به راه می‌اندازد که سال‌ها بعد، با قتل کیتی، دختر نوزده‌ساله جیمی، دوباره گره می‌خورد.

پس از ربع قرنی جدایی، جیمی، که حالا پدری سوگوار و خشمگین است، در دام وسوسه انتقام می‌افتد، در حالی که شان، کارآگاه جنایی پلیس، مسئولیت پرونده را بر عهده می‌گیرد. او باید میان وفاداری به دوستی دیرین و جستجوی بی‌رحمانه حقیقت تعادل برقرار کند، و دیو، که زخم‌های کودکی‌اش هرگز التیام نیافته، در میانه این طوفان، رازهایی را با خود حمل می‌کند که می‌تواند همه چیز را دگرگون سازد. لیهان با نثری ساده اما مسحورکننده، فضایی از تنش روانی می‌آفریند که مرز میان عدالت، انتقام و رستگاری را محو می‌کند. مضامین عشق، وفاداری، ایمان و خانواده، در برابر تاریکی‌های پنهان نفس، به رقصی تراژیک بدل می‌شوند و خواننده را به عمق شکنندگی روح انسانی می‌برند.

این رمان، که منتقدانی چون جیمز لی برک آن را «بهترین رمان جنایی زبان انگلیسی» نامیده‌اند، تحسین گسترده‌ای برانگیخت. در گودریدز، خوانندگان از عمق شخصیت‌پردازی و واقع‌گرایی بوستون قدردانی کرده‌اند، هرچند برخی از سنگینی عاطفی‌اش سخن گفته‌اند. لیهان، با مهارت در آمیختن تعلیق و تأمل، اثری خلق کرده که نه تنها داستانی جنایی، بلکه حماسه‌ای از گذشته‌ای است که هرگز رها نمی‌شود.

«رودخانه میستیک» برای عاشقان تریلرهای روانی و کاوش‌های انسانی، سفری فراموش‌نشدنی است؛ رمانی که زخم‌ها را باز می‌کند و در عین حال، امیدی لرزان در دل تاریکی می‌پروراند.

«در سایه‌های محله، دیو به دیوار تکیه داد و زمزمه کرد: 'گذشته مثل رودخانه‌ای است که زیر پوست جریان دارد؛ آرام به نظر می‌رسد، اما هر لحظه می‌تواند طغیان کند.' باد خنکی از میستیک وزید و رازها را با خود برد.»