کتاب «سفر به اعماق فلسفه» اثری است که نخستین بار در سال 2020 به چاپ رسید. مقاله های کوتاه این کتاب در چهار دسته تقسیم شده اند—فلسفه های شرقی باستان، فلسفه های غربی باستان، سنت های مذهبی، و فلسفه های مدرن—و به شکلی تحسین برانگیز از به کارگیری واژگان ثقیل و تخصصی اجتناب می کنند. استاد فلسفه، «اوئن فلانگان»، در یکی از مقاله ها از طریق سوالی که خودش در سال 2000 از «دالای لاما» پرسید، به مطرح کردن آزمایشی فکری می پردازد: آیا فردی را که مرتکب نسل کشی و کشتار جمعی شده، مانند «هیتلر»، باید به قتل رساند؟ او سپس از جواب «دالای لاما» استفاده می کند—«بله، او را بکشید. اما خشمگین نباشید»—تا به کاوش در اهمیت نگرشی بپردازد که خشم و عصبانیت را همیشه مفهومی آسیب زا و نامناسب در نظر می گیرد. «کافمن»، نگاهی موجز و در عین حال جامع به «ارسطوگرایی» را ارائه می کند و «پیلیوچی» نیز همین کار را با «رواقی گری» انجام می دهد.

گزیده ای از کتاب:

رواقیون شیوه‌هایی خاص برای مقابله با رنج ناشی از طلب نداشته‌ها، نگرانی از کف دادن داشته‌ها و تبدیل شدن به انسان‌هایی بهتر وضع کردند. (ظاهراً این مشکلات فقط مختص قرن بیست‌ویکم نیست.) برای نمونه نگارش روزنوشت‌های فلسفی، به ما کمک می‌کند از تجربه‌های خود بیاموزیم و در آن‌ها تأمل کنیم. انکار نفس نیز از طریق انجام اموری چون استحمام با آب سرد یا روزه گرفتن، می‌تواند یاری‌مان کند تا قدردان چیزهای کوچک زندگی (که اغلب هم از آن‌ها غافلیم) باشیم. رواقیون معتقدند رشد و کمال امری متعالی است، اما نه به قیمت از دست دادن آتاراکسیا (آسودگی خاطر) یا آن‌طور که ماسیمو پیلیوچی توصیف می‌کند: «آسایش ذهنی در مواجهه با هر آن‌چه کائنات به سمت شما پرتاب می‌کند.»

رواقی‌گری اغلب و به اشتباه به عنوان فلسفه‌ی خموش شناخته می‌شود، اما پیلیوچی در جستار خود نشان می‌دهد این اندیشه چه‌طور ما را در مواجهه با مشکلات و چالش‌هایی یاری می‌رساند که به طرز اجتناب ناپذیری بر زندگی ما اثر می‌گذارند و از همین طریق، این باور نادرست را زیر سؤال می‌برد. دیدگاه آن‌ها چندان از شیوه‌های بودایی برای رهایی از وابستگی و نیل به نیروانا دور نیست. این تنها نقطه‌ی اشتراک فلسفه‌ی شرقی و غربی هم نیست: جهانشهرگرایی رواقیون به طرز حیرت‌انگیزی شبیه این تفکر کنفوسیوس است که همگان باید به منزله‌ی عضوی از خانواده‌ی ما در نظر گرفته شوند. همچنین هر دو اندیشه‌ی ارسطوگری و رواقی‌گری عناصری از زندگی مطابق با ذات در خود دارند که با مفهوم همسویی با دائو تفاوت زیادی ندارد.

(فلسفه برای زندگی امروز 6)