کتاب شیفتگی‌ها اثر خابیر ماریاس، نویسنده اسپانیایی است که مهسا ملک‌مرزبان آن را ترجمه کرده است. ماریاس بیشتر راجع به تردیدها، تحلیل‌ها و کندوکاوهایش درباره هستی، زنگی و سرنوشت آدم‌ها می‌نویسد.

شیفتگی‌ها همانطور که از نامش پیدا است درباره عاشقی است. حسی که ناخواسته درون آدمی ریشه می‌دواند و تمام او را، روح و جسمش با هم را در خود فرومی‌کشد و او را به زوایا و گوشه‌هایی از وجودش می‌برد که تا به حال شاید هرگز به آنها راه نیافته بود. میگویل و لوئیزا زن و شوهرند که راوی آنها را یک زوج کامل می‌نمایاند. زنی با این زوج در کافه‌‌ای که هر روز در آن باهم صبحانه می‌خورند، آشنا می‌شود. میگوئل در ماجرایی به قتل می‌رسد و در ادامه داستان دو زن به یکدریگر نزدیک‌تر می‌شوند تا خابیر ماریاس رازی بزرگ را در داستانش اشکار کند.

گزیده ای از کتاب :

آخرین‌باری که من میگوئل دِزوِرن یا دِوِرن را دیدم، آخرین‌باری بود که همسرش، لوییزا آلدِی، هم او را دید. شاید عجیب یا بی‌انصافانه به نظر برسد. چون او همسرش بود و من، یک غریبه، زنی که یک کلمه هم با او حرف نزده بود. حتی اسمش را نمی‌دانستم. موقعی هم فهمیدم که دیگر کار از کار گذشته بود. یعنی وقتی عکسش را در روزنامه دیدم که نشان می‌داد چندین‌بار چاقو خورده است. بدنش نیمه‌برهنه بود و داشت می‌مُرد. اگر همان لحظه نمُرده بود، هوشیاری‌ای که هیچ‌وقت برنگشت، احتمالاً آخرین چیزهایی که به آن فکر کرده این بوده که ضارب به‌اشتباه و بی‌دلیل به او چاقو زده است. یعنی غیرمنطقی و آن هم نه یک‌بار، بلکه بارها و بارها و پشت‌سر هم. با این هدف که او را از دنیا محو کند و بی‌درنگ از روی زمین برش دارد. درست همان جا و در همان لحظه. اما چرا می‌گویم «کار از کار گذشته بود»، نمی‌دانم، یعنی بابت چه چیزی کار از کار گذشته بود؟ راستش را بخواهید خودم هم درست نمی‌دانم. مثلاً وقتی کسی می‌میرد، همیشه به این فکر می‌افتیم که کار از کارِ چیزهایی یا شاید هم همهٔ چیزها گذشته است ــ قطعاً دیگر خیلی دیر شده که همچنان منتظر بمانیم ــ و به او مثل یک سانحه بی‌توجهی می‌کنیم. برای آن‌ها که به ما خیلی نزدیک‌اند هم همین‌طور است. هر چند پذیرش مرگ‌شان برای ما فوق‌العاده سخت‌تر است، برای‌شان سوگواری می‌کنیم و تصویرشان در ذهن‌مان می‌ماند، چه وقتی بیرون هستیم و چه موقعی که در خانه‌ایم؛ گو این‌که تا مدت‌ها باور داریم هیچ‌وقت نمی‌توانیم به نبودشان عادت کنیم. هر چند از همان اول ــ از لحظهٔ مرگ شخص ــ می‌دانیم که دیگر نمی‌توانیم رویش حساب کنیم.