صبحانه در تیفانی

«صبحانه در تیفانی»، نوولایی دل‌انگیز از ترومن کاپوتی، نویسنده آمریکایی، در نوامبر 1958 در مجله اسکوایر منتشر شد و به زودی به یکی از نمادهای ادبیات مدرن بدل گشت؛ اثری که با نگاهی نوستالژیک به نیویورک دهه 1940، از دل تنهایی‌ها و آرزوهای پنهان، قصه‌ای از آزادی و تعلق می‌سراید.

راوی بی‌نام، نویسنده جوانی که در آپارتمانی در شمال شرقی منهتن ساکن است، در پاییز 1943 با همسایه‌اش، هالی گولایتلی، آشنا می‌شود؛ دختری هجده‌نه ساله به ظاهر، برآمده از دل روستاهای دورافتاده، که زندگی شهری‌اش چونان رقصی پرتلاطم با مردان ثروتمند است. هالی، بدون شغل ثابت، شب‌هایش را در مهمانی‌ها و رستوران‌های درخشان سپری می‌کند، جایی که هدیه‌های گران‌بها و وعده‌های زودگذر، زندگی‌اش را رنگ می‌زنند. در طول یک سال، او لایه‌لایه از گذشته و رؤیاهایش را برای راوی می‌گشاید و او، شیفته این سبک زندگی سرکش و شکننده، به سفری عاطفی در دل هالی فرو می‌رود.

کاپوتی با قلمی ظریف و پر از طعم‌های تلخ و شیرین، هالی را چونان پرنده‌ای وحشی به تصویر می‌کشد که در جست‌وجوی جایی امن چون تیفانی است؛ جایی که جهان بیرون، دیگر تهدیدی برای آرامش درونی‌اش نباشد. «صبحانه در تیفانی» نه تنها روایتی از جوانی و بی‌قراری است، بلکه دعوتی است به تأمل در مرزهای عشق، هویت و آن حس گریزان «خانه» در میان آشوب‌های زندگی.

«هالی به شیشه پنجره تکیه داد، با چشمانی که برق شهر در آن‌ها می‌درخشید، و زمزمه کرد: "می‌دونی، اگه بتونم جایی پیدا کنم مثل تیفانی، جایی واقعی و آروم، اون‌وقت مبل می‌خرم و به گربه‌م اسم می‌ذارم. چون بدون اون، همه‌چی شناوره، مثل قایقی بدون لنگر." باد خنک پاییزی، کلماتش رو برد، اما اون رؤیا، مثل ستاره‌ای، تو دل شب‌های نیویورک جاودانه موند.»