صدای راه پله می آید (پازل شعر امروز)

حسین صفا در 30 آذر ماه 1359 در تهران به دنیا آمد. او اصالتا آذری است. از نوجوانی تحت تاثیر عمویش به شعر و ترانه علاقه‌مند شد و سرودن را آغاز کرد. او هم در قالب غزل و هم سپید شعر سروده و کتاب‌هایی چاپ کرده، اما عمده شهرتش در میان مردم به خاطر ترانه‌هایی است که خوانده شده و بر لب‌های مردم جاری است. آخرین آثار شنیده شده از او آلبوم «ابراهیم» محسن چاوشی است که تمام اشعار این آلبوم، غزل‌هایی از کتاب «منجنیق» اوست. حسین صفا یک شاعر پیشرو است و پیشنهاد‌های منحصر به فردی به شعر و ترانه امروز فارسی ارائه داده است. او بیشتر خودش را شاعر می‌داند تا ترانه سرا.

حسین صفا برای اولین بار در سال 1388 کتاب شعری از خود منتشر کرد که شعرهایش از بیست سالگی تا آن موقع یعنی از سال 1379 تا 1387 را شامل می‌شد. قالب این اشعار غزل بود و یک مثنوی. این مجموعه شعر «کنار پلهٔ تاریک و چند غزل برای زنم» نام داشت. مجموعه دوم او نیز «وصیت و صبحانه» در قالب غزل سروده شده بود، اما مجموعه بعدی اش «من کم تحملم» ترانه‌ها و شعر‌های محاوره‌ای او را شامل می‌شد که تجربه متفاوتی از سرودن‌های حسین صفا را به خوانندگان ارائه می‌داد. همچنین در سال‌های بعد او دو مجموعه شعر سپید نیز با نام‌های «صدای راه پله می‌آید» و «نرگس» به ترتیب در سال‌های 1393 و 1396 منتشر کرده است. حسین صفا با آگاهی و تسلط به ادبیات فارسی کهن و معاصر، توانسته سبک و سیاق جدیدی در شعرهایش داشته باشد. در زبان شعری او هم رد پای اشعار بیهقی و عبید زاکانی دیده می‌شود و هم نیما یوشیج، اخوان، اشعار رضا براهنی و یدالله رویایی. اما بیشترین تاثیرپذیری‌های او را در شعر از «احمدرضا احمدی» شاعر موج نو و «حسین منزوی» غزلسرای معاصر می‌توان دید.

گزیده ای از کتاب:

 استدلال من از نگاه / خیره شدن به توست / درک نمی کنم پرهیزت را / در سطحی از تو نشسته ام / که درک نمی کنم اعماق را / درک نمی کنم ارتفاع را / باید تو را به بی منطق / ترین دلیل ببوسم / اندکی از عمرمان باقی ست / اندکی از مرا بغل کن /