عافیتگاه

فیلم‌نامه «عافیت‌گاه»، اثری از غلامحسین ساعدی، که در سال 1357 خورشیدی نوشته شد و توسط انتشارات نیل منتشر گردید، به‌عنوان آخرین محصول دغدغه‌ ساعدی در حوزه فرهنگ «اهل هوا» شناخته می‌شود. این اثر، که به نظر می‌رسد چندان پرورانده نشده، رنگ‌وبوی مشاهدات یک سیاح مجذوب را دارد، اما همچنان با نگاه دلسوزانه و روان‌شناسانه‌ای که ویژگی همیشگی ساعدی است. داستان حول سفر وهم‌آمیز دکتر جمشید تهرانی، جامعه‌شناسی پنجاه‌ساله با ویژگی‌های «خرده‌بورژوازی غرب‌زده»، شکل می‌گیرد که با کنجکاوی ظاهری، اما باطنی فضول‌مآبانه، به دستور مبهم اداره‌ای که در آن کار می‌کند، راهی روستاهای ساحل خلیج فارس می‌شود. او قرار است درباره «پروژه ادغام استانداردیزاسیون سنتتیک» تحقیق کند، پروژه‌ای که در متن فیلم‌نامه توضیحی درباره‌اش داده نمی‌شود و این ابهام، به فضای رمزآلود اثر می‌افزاید. ساعدی با نثری روان و نگاهی تیزبین، در این فیلم‌نامه، تصویری از تقابل فرهنگ‌های سنتی و مدرن و پیچیدگی‌های روان آدمی در مواجهه با ناشناخته‌ها ارائه می‌دهد.

برای هم‌نوایی با قلم ژرف و خلاق غلامحسین ساعدی، گزیده‌ای کوتاه از «عافیت‌گاه»:

<<دکتر تهرانی زیر آفتاب سوزان جنوب، به روستای کوچک خیره شده بود. باد از دریا می‌وزید و بوی نمک با صدایی گنگ قاطی شده بود. او دفترچه‌اش را باز کرد، اما چیزی ننوشت. انگار این‌جا، نه قلمش، که خودش غریبه بود و نمی‌دانست چه می‌جوید.>>