اگرچه امروزه ما شکسپیر را در درجه اول به عنوان یک نمایشنامه نویس تصور می کنیم ، در زمان حیات خود او به عنوان یک شاعر نیز شناخته شده بود. غزلها و شعرهای روایی او در طول دهه های 1590 و 1600 با استقبال گسترده ای در چاپ ظاهر شد.
مضامین غزلوازه های شکسپیر شامل کوتاه بودن زندگی و زود گذر بودن زیبایی ، راه های رسیدن به جاودانگی (از طریق بچه دار شدن و نوشتن یا نوشته شدن در شعر) ، آرزو و اشتیاق ، عشق به عنوان یک بیماری و حمایت شاعرانه است. او در شعر عاشقانه اش کاملا رادیکال است و غالبا از آرمان های درستی حق و پاکی دور می شود تا با مثلث های جنسی ، دروغ و عشق درگیر شود. معلوم نیست که غزلواره های او زندگینامه ای است یا کاملا تخیلی. 126 غزل اول خطاب به "جوانی جوان" و بقیه به "بانوی تاریک" است. بسیاری از محققان سعی در شناسایی این شخصیت ها با افراد تاریخی داشته و در مورد معشوق شکسپیر حدس هایی می زنند. دانشمندان بر این باورند که شکسپیر غزل ها را در طول دهه 1590 و اوایل 1600 نوشت و دوباره در آنها تجدید نظر کرد. آنها برای اولین بار در سال 1609 در یک مجلد چاپ شدند که حاوی مجموعه ای از 154 غزل بود که توسط یک شعر طولانی تر ، شکایت یک عاشق به پایان می رسید. این کتاب نیز کل آن 154 غزلواره را در خود جای داده است و نیز شامل فصلی پایانی درباره ی تفسیر غزلواره هاست.