نهج‌البلاغه، که آن را «اخ القرآن» نامیده‌اند، یکی از ماخذ اصلی علوم اسلامی در حوزه‌های ادبیات و بلاغت، فلسفه و عرفان، تاریخ اسلام، اخلاق و ادعیه و فقه و تفسیر است. از این رو، درک صحیح ترکیبات این کتاب نقش فراوانی در تبیین و تکامل این علوم دارد. از سوی دیگر، جز با غور و وارسی در معانی متعدد واژگان و گزینش مناسب‌ترین معنای کاربردی آنها، درک صحیح ترکیبات این کتاب ممکن نیست، علی‌الخصوص که متجاوز از هزار و چهارصد سال از نگارش و صدور این ترکیبات می‌گذرد و بسیاری از واژگان در طی زمان تحول معنایی پیدا کرده و امروزه در معانی دیگری استعمال می‌شوند. عدم توجه به تالیف فرهنگی تحلیلی از واژگان غریب و ترکیبات نهج‌البلاغه، با استمداد از فرهنگ‌های کهن و معتبر ادبیات صدر اول و با ذکر شواهدی از قرآن کریم و نیز اثبات درستی معنای گزینش شده، از انگیزه‌های اصلی مولف بوده است.