زیگموند فروید می نویسد:«اگر یک مقدار مشخص از انرژی روانی که پیش تر صرف کاتکسیس مسیرهای روانی خاص شده است بلا استفاده می گردد،آن کمیت می تواند تخلیه گردیده و سبب خنده شود.»
به نظر می رسدخنده،به جای آن انفجار فیزیکی پر سروصدا و دل ربایی که بر می انگیزد،تخلیه مفید کمیت مشخصی از انرژی روانی است.فروید برای تجربه ای معمول و لذت بخش،توضیحات کاملا نظری داشت.اما فروید،که از ماهیت ممنوعه تبییناتش بخوبی آگاه بود،به طرز جالب توجهی پیش بینی می کرد که چه«نگاه های بد خواه»ی به تبییناتش معطوف خواهد شد.فروید در جوک ها و روابط آنها با ناخود آگاه،اثری که تعریف مذکور از خنده را به دست داد،مشخص نکرد که فرضیه مقادیر مشخص انرژی و تخلیه آن،چه کسی را نا خشنود خواهد کرد.