دارونما یا پلاسیبو مقوله‌ای است که در تحقیقات علمی بسیار به کار می‌رود، اما شاید بپرسید که دارونما چه کاربردی در زندگی من دارد و اصلاً چرا باید کتابی در مورد دارونما بخوانم؟ پاسخ این پرسش را باید در مکانیسم اثر دارونما جست‌وجو کرد.

در بیشتر تحقیقات علمی، برای اثبات اثرگذاری یک ماده، دارو، روش یا فعالیت خاص، شرکت‌کنندگان را چند دسته می‌کنند. بیشتر اوقات گروهی را گروه شاهد و گروهی را گروه آزمایش در نظر می‌گیرند. گروه آزمایش چنان‌که از نامش پیداست، داروی اصلی را دریافت می‌کند و گروه شاهد، دارویی دریافت می‌کند که شبیه داروی واقعی است، اما هیچ یک از خواص آن را ندارد. هدف این است که در پایان آزمایش، دو گروه را با هم مقایسه کنند و تغییراتی را که در گروه آزمایش مشاهده می‌شود، اما در گروه شاهد دیده نمی‌شود، به عنوان اثرات دارو معرفی کنند.

اما نکتهٔ جالب‌تری که در تحقیقات علمی وجود دارد، میزان تغییرات گروه شاهد است. در بسیاری از تحقیقات، در گروه شاهد یا گروه دارونما نیز تغییرات قابل توجهی ایجاد می‌شود. این تغییرات از کجا می‌آیند؟ چرا گروه شاهد بدون دریافت هیچ مادهٔ فعالی، اثرات داروی اصلی را بروز می‌دهند؟ مگر قرار نیست گروه شاهد تغییر نکنند و مبنایی برای سنجش تغییرات گروه آزمایش قرار بگیرند؟

شاید بتوان چنین استنباط کرد که (دست‌کم بخشی از) اثرات دارو، به‌خاطر تصور و باور فرد مصرف‌کننده ایجاد می‌شود. اگر این‌طور باشد، آیا نمی‌توان از این مسئله در زمینهٔ تحول و پیشرفت شخصی استفاده کرد؟ کتاب قدرت باور بر اساس همین استدلال نگاشته شده است.