رمان قلعۀاوترانتو نخستین بار در سال 1764 منتشر شد و با دلایلی قوی، نخستین رمان در ژانر گوتیک در تاریخ به شمار می‌آید. هوراس والپول، نویسنده و مورخ انگلیسی، در دومین ویراست این کتاب، در زیرتیتر آن، کلمۀ گوتیک را به عنوان افزود. او نوشت: یک داستان گوتیک.

ادبیات گوتیک، که گاه در قرن بیستم به آن گوتیکِ وحشت هم می‌گویند، گونه‌ای ادبی با ویژگی‌های هراس‌انگیز و شبح‌گون است. این نام برگرفته از معماری گوتیک در اروپای قرون وسطی است که غالباً به‌عنوان شاخصۀ اصلی مکان‌ها و  فضاهای روایات در نخستین رمان‌های گوتیک به کار گرفته شده است.

منبع الهام والپول در خلق این داستانِ هول‌انگیز، کابوسی بود که یک شب، در خانه – یا بهتر بگوییم، قصر گوتیکی بازسازی‌شده‌اش – در جنوب‌غربی لندن دیده بود. والپول ادعا می‌کرد در کابوس شبحی دیده با یک دستِ زرهی خیلی بزرگ. نویسنده که باشی، همین برای خلقِ یک داستان کافی است. این را اضافه کنید به دانش والپول از تاریخ و فضا و ماجراهای قرون‌وسطایی.

قلعۀاوترانتو آغازگر مسیری شد که در قرن هجدهم و نوزدهم به اوج جذابیت و شکوفایی خود رسید و بزرگانی همچون مری شِلی، برام استوکر، رابرت لوئیس استیونسن و ویلیام توماس بِک‌فورد در همان مسیر قدم گذاشته‌اند و آثاری همچون فرانکشتین و دراکولا خلق کرده‌اند.

کونراد، تنها فرزندِ پسر ما‌نفرد، امیرجبار اوترانتو، درست در روزی کشته می‌شود که قرار است با با امیردخت ایزابلا پازدواج کند. او می‌میرد، آن هم به مرگی مشکوک. و این مرگ هولناک رویدادهای حیرت‌انگیز بسیاری به دنبال دارد.

فضاسازی‌ها، توصیفات دقیق و تکان‌دهنده از شخصیت‌ها، شرایط، رخدادها و پدیده‌های ماوراءالطبیعه باعث شده قلعۀ اوتورانتو یک اثر سینماتیک هم باشد؛ آنچه نویسنده خلق کرده، پیش چشمِ خواننده جان می‌گیرد. شما می‌بینید که مانفرد چطور آدمی است و کونراد چطور می‌میرد و در سردابه‌های زیر قلعه، ایزابل با چه خطراتی دست‌به‌گریبان می‌شود.