1 دی 1371 پس از نماز صبح، برادران صبحانه درست کردند و همگی به آشپزخانه که میز غذاخوری هم آنجا بود، رفتیم. پس از خوردن صبحانه، دوستان مسئول برای تهیۀ بلیت اتوبوس به مقصد اسپلیت به ترمینال زاگرب رفتند، اما موفق نشدند برای دوستانی که پیش از ما آمده بودند، بلیت بگیرند. از آ نها پرسیدم: «شما که چند روز است اینجا هستید، چرا هنوز بلیت گیرتان نیامده؟ » گفتند: «کشور در حال جنگ است و مهاجران دو کشور، به خصوص بوسنیایی ها، دائم در حال تردد به مکان های امن هستند. در نتیجه بیشتر اتوبوس ها را به انتقال مهاجران اختصاص داده اند و ماشین کمیاب شده است. برای همین هم بلیت به سختی پیدا می شود. » رفتن آن سه نفر باز هم عقب افتاد و همگی تا شب در خانه استراحت کردیم. شب که شد، از آنجا که شب قبل خسته بودیم و مراسم شب یلدا را برگزار نکرده بودیم، هرکداممان خوردنی هایی را که با خود آورده بودیم، روی میز گذاشتیم و با خوردن تخمه و پسته و شکلات و روایت خاطراتی از شب های عملیات و جبهه های جنگ خودمان و لطیفه گویی قضای مراسم شب یلدا را به جا آوردیم!