در کتاب مرگ با تشریفات پزشکی آتول گاواندی این نویسنده ی پرفروش با سخت ترین چالش حرفه خود روبرو می شود: این که چگونه پزشکی نه تنها زندگی را بهبود نمی بخشد ، بلکه روند پایان آن را نیز تسریع می کند.

پزشکی در دوران مدرن پیروز شده است ، تولد ، آسیب و بیماری های عفونی را از چیزهایی خطرناک به چیزهایی که کنترل می شوند تبدیل کرده است. اما در شرایط اجتناب ناپذیر پیری و مرگ ، اهداف پزشکی به نظر می رسد که بیش از حد خلاف منافع روح انسان باشد. خانه های سالمندان ، دارای تجهیزات ایمنی هستند ، بیماران را در تختخواب های چرخ دار و صندلی های چرخدار قرار می دهند. بیمارستان ها افراد در حال مرگ را جدا می کنند، مدتها پس از انجام درمان ، علایم حیاتی را بررسی می کنند. پزشکان متعهد به تمدید زندگی ، همچنان روندهای ویرانگری را انجام می دهند که در پایان تنها رنج را افزایش می دهد.
گاواندی ، که یک جراح متخصص است ، به محدودیت هایی نهایی حرفه خود می پردازد و استدلال می کند که کیفیت زندگی، هدف مورد نظر بیماران و خانواده ها است. گاواندی نمونه هایی از مدلهای آزادتری را برای کمک به افراد مسن و وابسته ارائه می دهد . او انواع مراقبت های بیمارستانی را مورد بررسی قرار می دهد تا نشان دهد هفته ها یا ماه های آخر شخص ممکن است ارزشمند باشد.
پر از تحقیقاتی که چشم ها را به حقیقت باز می کنند و داستان پردازی پرتحرک ، کتاب مرگ با تشریفات پزشکی ادعا می کند که درمان می تواند باعث ارتقای راحتی و تجربیات ما تا پایان شود ، تا نه تنها زندگی خوب بلکه پایان خوبی را نیز فراهم کند.

گزیده ای از کتاب:

 هیچ کس آن طور که او دلش می خواست به حالش ترحم نمی کرد. بعضی لحظات بعد از تحمل دردهای عمیق، بیشتر از هر چیزی دلش می خواست کسی دلش به حال او بسوزد، درست همان طور که دل آدم ها برای بچه های مریض می سوزد. دلش لک زده بود که کسی بیاید و او را نوازش کند و دلداری بدهد. او می دانست که حالا آدم گنده ای شده و ریشش به سفیدی می زند و به همین خاطر، تحقق این آرزو ممکن نیست. بااین حال، هنوز دلش دنبال چنین چیزهایی بود