من آدم کشته ام (26 داستان کوتاه از 18 نویسنده روس)

آه، ای خواننده گرامی، چه دردسر تلخی است نویسنده روس بودن... بی‌وقفه می‌نویسی و می‌نویسی، بی‌آنکه بدانی چرا. خواننده در این‌جا شاید پوزخندی بزند و بگوید: مگر نه به خاطر پول؟ آه، ای خواننده گرامی، اصلاً پول چیست؟ فرض کن گرفتی، هیزم خریدی، چکمه‌ای برای همسرت. تمام شد و رفت. پول نه آرامش جان می‌آورد، نه اندیشه‌های ژرف جهان‌گشا. و اگر این حساب‌های پست و سودجویانه را هم نادیده بگیریم، نویسنده‌ای تف بر تمام ادبیات می‌کشد و دستی را که قلم در آن است، قلم می‌کند و دست از نوشتن می‌کشد. خوانندگان ما هم بی‌پروا شده‌اند؛ به رمان‌های فرانسوی و آمریکایی آویزان، در پی پرواز تند خیال. اما از کجا پرواز تند خیال بیابی، وقتی در زندگی واقعی روسیه خبری از آن نیست؟ در انقلاب، هم شتاب هست هم خیال‌های باشکوه. اما بنویس از آن. می‌گویند واقعی نیست. ایدئولوژی‌ات چنین نمی‌گوید... و این‌گونه معلوم می‌شود که تو هیچ تسلی‌بخشی نداری: نه پول، نه نام، نه احترام. اما چه باید کرد؟ زندگی خنده‌دار است، حیات بر زمین کاری خسته‌کننده و ملال‌آور.