من، شماره سه

رمان «من، شماره سه»، دومین اثر بلند عطیه عطارزاده، نویسنده جوان متولد دهه شصت، در سال 1395 خورشیدی توسط نشر چشمه منتشر شد. این رمان با نثری سورئال و تکان‌دهنده، داستان جوانی نوزده‌ساله را روایت می‌کند که از کودکی در آسایشگاهی روانی نزدیک تهران زندگی کرده و ذهن آشوبناکش با فضای این مکان درهم‌تنیده است. راوی، که به دلیل جنون خود از شیوه‌ای خاص و پریشان در توصیف و روایت بهره می‌برد، از طریق نقاشی و خطوط، دنیای درونی‌اش را به تصویر می‌کشد. داستان در دهه پنجاه شمسی، پیش از انقلاب، رخ می‌دهد و با شخصیت‌های فرعی متعددی همراه است که هر یک قصه‌ای منحصربه‌فرد از زندگی‌های تغییر یافته خود دارند. عطارزاده با جملاتی کوتاه و پراکنده، و با دقتی هنرمندانه در جزئیات و ترتیب وقایع، فضای ذهنی راوی را به شکلی باورپذیر و تأثیرگذار ارائه می‌دهد. «من، شماره سه» با تلفیق رئالیسم و سورئالیسم، خواننده را به عمق جهانی آشفته و پر از رمزوراز دعوت می‌کند که هم تکان‌دهنده است و هم تأمل‌برانگیز.

برای همراهی با قلم سحرانگیز و پریشان عطیه عطارزاده، گزیده‌ای کوتاه از «من، شماره سه»:

<<توی آسایشگاه، زیر نور خاکستری، خطی روی کاغذ کشیدم. انگار دیوارها نفس می‌کشیدن. یکی از اون‌ور راهرو فریاد زد، اما من فقط رنگ‌ها رو می‌دیدم. ذهنم پر بود، مثل یه تابلو که نمی‌دونستم چطور تمومش کنم.>>