مهربانی با خود و یا دوست داشتن خود به عنوان یک اصل مهم برای مهربانی با دیگران و یک پیش‌نیاز همیشه مورد تاکید و توجه بوده است. وقتی فرد یاد بگیرد در همه شرایط با خودش مهربان باشد و در عین حال مسئولیت اشتباهاتش را شجاعانه بپذیرد و در گردنه های سخت، مراقب احساس ارزشمندی و خود دوست داری اش باشد که با سرزنش‌گری و انتقادهای بی‌جا آن‌ها را تضعیف نکند قدم در مسیر مهربانی با خود و یا خودشفقتی گذاشته است. خودشفقتی زمانی به وجود می‌آید که شرایط زندگی دردناک است، تحمل آن مشکل است یا اینکه وقتی موضوع ناراحت‌کننده‌ای، دلیلی غیر از اشتباه شخصی دارد. اغلب افراد نسبت به خود در مقایسه با دیگران شفقتِ کمتری دارند، درصورتی‌که افرادی که خودشفقتی دارند، به همان اندازه که نسبت به دیگران مهربان هستند، نسبت به خود نیز مهربانی نشان می‌دهند. خودشفقتی با احساس دوست داشتن خود و نگرانی درمورد دیگران ارتباط دارد، اما به معنای خودمحوری یا ترجیح نیازهای خود بر دیگران نیست. داشتن نگرش شفقت‌مآبانه نسبت به خود که باعث متعادل شدن دیدگاه ذهنی در انسان می‌شود، ذهن‌آگاهی خوانده می‌شود. ذهن‌آگاهی به معنای داشتن نگرش بی‌طرفانه و پذیرنده نسبت به خود است، طوری که فرد افکار و احساسات خود را به‌گونه‌ای مشاهده می‌کند که نیازی به تغییر یا کنار گذاشتن آن‌ها نداشته نباشد. برای اینکه افراد کاملاً خودشفقتی را تجربه کنند، لازم است دیدگاه ذهن‌آگاهانه داشته باشند. به‌عبارتی آن‌ها نباید از تجربه احساسات دردناک اجتناب کنند، زیرا این امر برای شناخت احساس خودشفقتی لازم است.

نمایش کوتاه‌تر