توماس کت کارت و دانیل کلاین ده ها سال است که عمیق می اندیشند و به شوخی می نویسند، و حالا آنها اینجا هستند تا به ما در فهم فلسفه از طریق کارتون و کارتون از طریق فلسفه کمک کنند. "می اندیشم پس طراحی می کنم" مباحثی به همان اندازه دین، جنسیت، دانش، اخلاق و معنای زندگی (یا فقدان آن) متناسب با کلیه مباحث مهم فلسفه در طول تاریخ و زمان حال کاملی ارائه می دهد. و از آنجا که آنها با کمک انتخاب برخی از باهوش ترین کاریکاتوریست ها که امروز کار می کنند، توضیح می دهند، هنگامی که چاقو می زنید و به زانوی خود ضربه می زنید، از طریق این، مباحث سنگین را سیر خواهید کرد.

گزیده ای از کتاب:

به‌طورِ کلی، پرسش دربارهٔ معنای زندگی، مهم‌ترین پرسش فلسفی محسوب می‌شود و اگر جوابی برای آن وجود نداشته باشد، هر پرسش فلسفی دیگری بی‌معنا خواهد بود.

البته در روزگار مدرن، بیشتر فلاسفهٔ تحلیلی پرسش دربارهٔ معنای زندگی را به‌کلی احمقانه می‌پندارند. آنها می‌پرسند: «هِی رفیق! معنیِ معنا چیست؟» پرسش خوبی است، فقط نکته اینجاست که استفاده از لفظ «رفیق» از طرفِ فیلسوفی تحلیلی بعید است.

اگزیستانسیالیست‌های قرن بیستم (بالاخص ژان پل سارتْر، آلبر کامو و ساموئل بکت (بر این باور بودند که زندگی نه‌تنها بی‌معنا، بلکه پوچ است. عقیده‌ای که به طنز بزرگ کیهانی شبیه است، البته طنزی که شاید خنده را از لبان آدمی محو کند.

به عقیدهٔ سارتر، انسان برخلاف اشیا از «ماهیتی ازپیش‌تعیین‌شده» برخوردار نیست. در حقیقت هیچ‌گونه معنای عینی را نمی‌توانیم برای زندگی‌هایمان متصور شویم و مثلاً نمی‌توانیم مثل زیرسیگاری باشیم که دلیل وجودی‌اش نگه داشتن خاکسترها و ته‌سیگارهاست. البته می‌توانیم خاکسترها و ته‌سیگارها را نگه داریم، اما در این کار صاحب‌اختیاریم، اینکه به انتخاب خود یک زیرسیگاری انسانی باشیم. (شاید از خود بپرسید که آخر کدام انسان است که زیرسیگاری بودن را انتخاب کند. البته در این زمینه کسی را نمی‌شناسیم، اما می‌توانیم از شخصی به نام رگی نام ببریم که به انتخاب خود تصمیم گرفت، پادری باشد.) لکن به همین نحو می‌توانیم انتخاب کنیم که هیپی یا مأمور مالیاتی باشیم. سارتر می‌گوید ازآن‌رو که «هستی ما مقدم بر ذات ماست»، معنای زندگی را درنمی‌یابیم و از همین روست که ناگزیریم تا آن را برای خود انتخاب کنیم.