نام های بی جنسیت

«نام‌های بی‌جنسیت»، رمانی از آملی نوتومب، نویسنده‌ی برجسته‌ی بلژیکی، است که در سال 1999 منتشر شد (نه 1967، که به نظر می‌رسد اشتباه تایپی باشد). این اثر با ترجمه‌ی محمدجواد کمالی توسط انتشارات قطره در ایران به چاپ رسیده است. نوتومب این رمان را با الهام از نمایشنامه‌ی کمدی «زن خاموش» اثر بن جانسون، نمایشنامه‌نویس برجسته‌ی انگلیسی و معاصر ویلیام شکسپیر، نوشته است.

داستان از همان ابتدا با معرفی شخصیت‌ها خواننده را به دنیای خود می‌کشاند. دومینیک، زنی جوان و مستقل که به عنوان منشی در یک شرکت بازرگانی کار می‌کند، شخصیت اصلی داستان است. او با کلاد، مردی که در نگاه نخست چندان مورد علاقه‌اش نیست، آشنا می‌شود. با این حال، تأیید والدین دومینیک از کلاد و پیشنهاد ازدواج او، دومینیک را به پذیرش این وصلت ترغیب می‌کند. آن‌ها برای آغاز زندگی مشترک به پاریس می‌روند، جایی که کلاد تصویری از یک همسر ایده‌آل و موفق ارائه می‌دهد.

پس از مدتی، دومینیک و کلاد صاحب دختری می‌شوند و به پیشنهاد کلاد، نام اپیسن را برای او انتخاب می‌کنند؛ نامی بی‌جنسیت که معنای خنثی بودن را در خود نهفته دارد و به عنوان رمان، مفهومی عمیق به داستان می‌بخشد. اما زندگی مشترک آن‌ها به تدریج پیچیده‌تر می‌شود. کلاد، بی‌توجه به خواسته‌های دومینیک، او را برای بارداری مجدد تحت فشار قرار می‌دهد. این رمان، فراتر از یک داستان ساده، با لایه‌های روان‌شناختی پنهان، خواننده را درگیر تأملاتی عمیق درباره‌ی روابط، هویت و انگیزه‌های انسانی می‌کند.

«نام‌های بی‌جنسیت» با قلم روان و گیرای نوتومب، اثری است که نه‌تنها به دلیل کشش داستانی، بلکه به خاطر کاوش در پیچیدگی‌های روانی شخصیت‌ها، مخاطب را مجذوب خود می‌کند.

«دومینیک در آینه به خودش نگاه کرد. چهره‌اش آرام بود، اما چیزی در عمق نگاهش ناآرام بود، گویی سوالی بی‌پاسخ در ذهنش چرخ می‌زد. کلاد کنارش ایستاده بود، با لبخندی که همیشه بیش از حد کامل به نظر می‌رسید. "فکر می‌کنی اپیسن از این اسم خوشش بیاد؟" کلاد پرسید، و دومینیک لحظه‌ای مکث کرد. نامی که نه زنانه بود و نه مردانه، انگار قرار بود چیزی فراتر از یک اسم باشد. اما چه؟ این سوال مثل سایه‌ای روی قلبش افتاده بود.»