نورپردازی که مهمترین عامل منفرد بیان از طریق عکاسی ست به ویژه باید همیشه یک مقوله ی شخصی بماند. رویکرد آگاهانه و هوشمندانه به نورپردازی همان قدر مهم است که کاربرد بی نقص آن.
کسانی که معتقدند میتوان روشهای نورپردازی را در تعدادی فرمول خلاصه و بعد به راحتی گرته برداری کرد با ناکامی مواجه می.شوند هر تلاشی برای استاندارد کردن روشهای نورپردازی و نیل به اطمینان خاطر از این طریق بیبر و برگشت منجر به مکانیکی شدن عکاسی خواهد شد.
ایجاد الگویی خوشایند از نور و سایه به صرف خوشایند بودن کافی نیست؛ عکاسی باید کاری بیش از ارضای حس زیبایی شناسی انجام دهد. اگر قرارست عکاسی چیزی بیشتر از یک واسطه ی باز سازنده باشد باید واقعیت را فشرده و خلاصه کند؛ باید به بینش شخصی ما از زندگی استقلال بخشد و تداعیهای اندیشه و احساس را برانگیزاند. پس اجازه دهید نور و سایه را به مثابه یک نیروی روانی و نه فقط یک پدیده ی فیزیکی رسمیت شناسیم شاید فقط در این صورت بتوان تجربه و همچنین تأثیرات بعدی را منتقل کرد.
مهارت تکنیکی به خودی خود بی معناست؛ شکوه بی جانش هیچ حاصلی ندارد. فقط با تشدید و خلوص نیت و با کاربرد هوشمندانه ی مهارت تکنیکی ست که می توانیم تکلیف واقعی مان را انجام دهیم یعنی خلق زبان از طریق به سخن واداشتن عکسها.