پایان میانگین

آیا شما بالاتر از حد متوسط هستید؟ آیا فرزندتان دانش‌آموز است؟ آیا کارمندتان درون‌گرا یا برون‌گرا؟ هر روز، ما را با معیارهای میانگین می‌سنجند و بر پایه نزدیکی یا دوری از آن، قضاوت می‌کنند. این باور که نمره‌ها، نتایج آزمون‌های شخصیت و رتبه‌بندی‌های عملکرد، چیزی معنادار درباره پتانسیل ما فاش می‌کنند، چنان در ذهن‌مان ریشه دوانده که حتی به چالشش نمی‌کشیم. تاد رز، نویسنده کتاب «پایان میانگین» و پژوهشگر دانشگاه هاروارد، می‌گوید این فرض به‌طرز شگفت‌آوری و از نظر علمی نادرست است. در «پایان میانگین»، این ستاره نوظهور علم فردی نشان می‌دهد که هیچ‌کس متوسط نیست. نه شما، نه فرزندانتان، نه کارمندانتان. این صرفاً شعاری توخالی نیست؛ واقعیتی ریاضی با پیامدهای عملی عظیم است. با وجود آگاهی از اینکه افراد به شیوه‌های منحصربه‌فرد یاد می‌گیرند و رشد می‌کنند، این الگوهای رفتاری خاص در مدرسه‌ها و سازمان‌هایی که حول «فرد متوسط» اسطوره‌ای ساخته شده‌اند، گم می‌شوند. این مدل میانگین‌محور، تفاوت‌های ما را نادیده می‌گیرد و در شناسایی استعدادها شکست می‌خورد. زمان تغییر فرا رسیده است. سه اصل فردیت شامل اصل ناهمواری (استعداد همیشه ناهموار است)، اصل زمینه (ویژگی‌ها افسانه‌اند) و اصل مسیرها (همه ما در جاده‌ای کمتر سفرشده‌ایم) به ما یاری می‌کنند تا منحصربه‌فرد بودن حقیقی خود و دیگران را دریابیم و بیاموزیم چگونه از آن بهره ببریم.

«فرض کنید خلبانان نیروی هوایی آمریکا را بر اساس اندازه متوسط بدن طراحی کنید: قد متوسط، دور کمر متوسط، طول بازو متوسط. نتیجه؟ کابینی که برای هیچ‌کس مناسب نیست. دقیقاً همین اتفاق در مدارس و شرکت‌ها می‌افتد وقتی همه را با یک چوب متوسط می‌سنجیم.»