پاییز حافظیه

«پاییز حافظیه»، دومین رمان م. آرام، نویسنده‌ی جوانی که با قلم حساس و نگاهی عمیق به لایه‌های پنهان جامعه، از سوی نشر آموت به چاپ رسیده است. این اثر، روایتی است از زندگی نوشین، دختری شیرازی در کانون خانواده‌ای سنتی، جایی که عشق نوپایش به جوانی، چونان شمعی در باد، خاموش می‌شود و او را به زنجیرهای آزارهای خانوادگی، محرومیت از تحصیل و ازدواج اجباری با پسرخاله‌اش می‌کشاند. آرام، با الهام از سایه‌های زندگی فروغ فرخزاد، نه تنها جنبه‌های سرگرم‌کننده‌ای از روزمرگی‌ها را به تصویر می‌کشد، بلکه مسائل روانشناختی و تربیتی را در جامه‌ای داستانی، به مخاطب عرضه می‌دارد.

در این رمان، صدای سرکوب‌شده‌ی زنان در جامعه‌ای مردسالار طنین می‌اندازد؛ جایی که حقوق و انتخاب‌های‌شان نادیده انگاشته می‌شود و هر گام به سوی استقلال، با دیوارهای سنت برخورد می‌کند. م. آرام، خالق «نسکافه با عطر کاهگل» – اثری نامزد جایزه جلال آل‌احمد و برنده‌ی کتاب فصل و رمان اول ماندگار – و به‌زودی منتشرشونده‌ی «طلسم دلداده»، با نثری روان و تأمل‌برانگیز، خواننده را به سفری درونی دعوت می‌کند که در آن، برداشت نهایی از دل هر قلب برمی‌خیزد. این کتاب، نه فقط داستانی است، که آینه‌ای بر چهره‌ی جامعه‌ای که هنوز در جست‌وجوی تعادل میان سنت و فردیت است.

«نوشین به دیوار اتاق خیره شد، جایی که سایه‌ی شمع، چونان دست‌های نامرئی، رقص می‌کرد. «چرا من؟ چرا این‌قدر زود؟» زمزمه کرد، در حالی که بوی گل‌های حافظیه از پنجره می‌وزید و خاطره‌ی آن نگاه را، چون خنجری در سینه‌اش، تازه می‌کرد. مادرش از پشت در گفت: «دخترم، این راه خداست، تحمل کن.» اما نوشین می‌دانست، این نه راه خدا، که زنجیر آدمیان است.»