پرنده من

درپرنده‌ی من*، نخستین رمان فریبا وفی (منتشرشده در 1381)، روایتی است قدرتمند از زندگی، عشق، ازدواج و مادری؛ تصویری از تلاش زنی برای سازگاری با پیچیدگی‌های زیستن در ایران مدرن. راوی، زنی خانه‌دار و مادر جوان در محله‌ای پایین‌شهر تهران، با آرزوی همسرش امیر برای مهاجرت به کانادا روبه‌روست. وقتی امیر می‌رود، او تنها می‌ماند تا فرزندان را بزرگ کند و از مادر بیمارش مراقبت نماید. سبک مینیمالیستی درخشان وفی، انعطاف و انفعال راوی را به زیبایی نشان می‌دهد؛ فصل‌های کوتاه و نثر بی‌اضافه، بستری ایده‌آل برای بروز احساسات سرکوب‌شده. راوی در کودکی شاهد مرگ پدرش در زیرزمین خانه بوده؛ التماس‌هایش را مادر نادیده گرفته و او خود را مسئول می‌داند، گناهی که حالا به‌عنوان مادر مجرد و سرپرست خانواده، باید با آن بستیزد و استقلال خود را حفظ کند. هدف رمان نه تنها صدای زن و ثبت روزمرگی زنان خانه‌دار، بلکه بازتاب تناقض‌های جامعه در دل زندگی زنانه و فضای اندرونی خانه است.

این کتاب برنده‌ی جایزه‌ی بهترین رمان سال 1381، جایزه‌ی سومین دوره‌ی هوشنگ گلشیری و جایزه‌ی دومین دوره‌ی ادبی یلدا شد و از سوی بنیاد مهرگان و جایزه‌ی ادبی اصفهان مورد تقدیر قرار گرفت. ترجمه‌ی آلمانی آن با عنوان Kellervogel (پرنده‌ی زیرزمین) در آلمان منتشر شده است.

«امیر گفت: کانادا، جایی که می‌توانیم از نو شروع کنیم. من به آشپزخانه نگاه کردم؛ به قابلمه‌ای که روی گاز بود، به بچه‌ها که خواب بودند، به مادرم که در اتاق بغلی سرفه می‌کرد. گفتم: شروع؟ مگر اینجا تمام شده‌ایم؟»