در پژوهشم متوجه شدم که عشق به تنهایی کافی نیست. پدر و مادرهای بسیار علاقه‌مند، با محبت و مراقب فرزند، اغلب در رابطه با عواطف خود و فرزندانشان دچار نگرش و طرزفکری بودند که هنگام غم، ترس یا خشم، سد راه گفت‌وگوی آنها و فرزندانشان می‌شد. اما اگرچه عشق به تنهایی کافی نبود، هدایت و تبدیل آن عشق به چند مهارت بنیادین، به گونه‌ای که پدر و مادر بتوانند فرزندانشان را در زمینه عاطفی راهنمایی کنند، کارساز بود. راز کار در این است که والدین و فرزندان، به هنگام غلیان احساسات چه برخوردی با یکدیگر داشته باشند. ما مطالعات بسیار دقیقی روی تعدادی از والدین و فرزندانشان انجام دادیم و طی آن رشد فرزندان را دنبال کردیم. پس از یک دهه پژوهش، گروه پژوهشی با تعدادی از اولیاء مواجه شدند که در زمانی که فرزندانشان دچار هیجانهای عاطفی بودند، پنج کار بسیار ساده را در ارتباط با آنها انجام می‌دادند. ما این پنج کار را «راهنمایی عاطفه» می‌خوانیم. ما کشف کردیم که «مسیر رشد» فرزندانی که پدر و مادرشان «راهنمای عاطفه» بودند، به کلی با فرزندان والدین دیگر متفاوت است.