پنج داستان

مجموعه «پنج داستان»، شامل پنج داستان کوتاه از جلال آل‌احمد، در سال 1349 خورشیدی، پس از درگذشت نویسنده، منتشر شد. این اثر با نثری ساده، صمیمی و در عین حال نیش‌دار، خواننده را به دل جامعه ایران در روزگار نویسنده می‌برد. آل‌احمد در این داستان‌ها، با ظرافت و طنزی زیرکانه، به نقد کاستی‌های اجتماعی و فرهنگی زمانه خود می‌پردازد و با بیانی دقیق، تصویری زنده از زندگی مردم و چالش‌هایشان ارائه می‌دهد. این مجموعه، که از آثار برجسته آل‌احمد به شمار می‌رود، با زبان روان و تأثیرگذارش، نه‌تنها گوشه‌ای از دغدغه‌های نویسنده را به نمایش می‌گذارد، بلکه آیینه‌ای از حال‌وهوای جامعه ایران در آن دوره است.

برای آشنایی با شیوه نگارش کتاب، بخشی کوتاه از یکی از داستان‌ها:

<<صبح بود و آفتاب تازه از پشت کوه سر زده بود. توی کوچه، صدای گاری و داد و فریاد بچه‌ها قاتی شده بود. مرد، با یک استکان چای توی دستش، کنار پنجره ایستاده بود و به شلوغی کوچه نگاه می‌کرد. زیر لب غرغر کرد: «اینا تا کی می‌خوان همین‌جور سر هم داد بزنن؟» اما ته دلش می‌دانست که این شلوغی، همان چیزی است که شهر را زنده نگه داشته.>>