کری

رمان «کری»، اولین اثر منتشرشده‌ی استیون کینگ، در سال 1974 به چاپ رسید و نقطه‌ی شروعی درخشان برای این غول ادبیات وحشت به شمار می‌رود. این داستان تکان‌دهنده، با ترکیبی از وحشت روان‌شناختی و کاوش در زخم‌های اجتماعی، مرزهای انزوا، قلدری و انتقام را در دورانی حساس چون نوجوانی به چالش می‌کشد.

کارولین «کری» وایت، دختری منزوی و مطرود، در مرکز این روایت قرار دارد. او که تحت سایه‌ی مادری متعصب و مذهبی افراطی بزرگ شده، در دنیایی از انزوای عاطفی و روانی گرفتار است. کری اما تنها یک قربانی نیست؛ او توانایی فراطبیعی تله‌کینزی دارد که در لحظات پرهیجان، نیرویی غیرقابل‌کنترل را در او بیدار می‌کند. محیط خشن مدرسه، جایی که همکلاسی‌ها با تمسخر و آزار مداوم او را هدف قرار می‌دهند، به جهنمی برای کری بدل می‌شود. کینگ با قلمی استادانه، پیچیدگی‌های روحی کری و فشارهای خردکننده‌ی محیط اطرافش را به تصویر می‌کشد. مادر او، مارگارت وایت، با تعصبات مذهبی بیمارگونه‌اش، دیواری نفوذناپذیر میان کری و جهان بیرون کشیده و او را در زندانی از ترس و سرکوب گرفتار کرده است.

ساختار روایی «کری» یکی از نقاط قوت آن است. کینگ با استفاده از گزارش‌ها، مصاحبه‌ها و اسناد فرضی، داستانی چندلایه خلق کرده که خواننده را نه‌تنها به قلب ماجرا، بلکه به جایگاه یک شاهد عینی می‌برد. این رمان، با تمرکز بر مضامین قلدری، انزوای اجتماعی و پیامدهای سرکوب عاطفی، کری را به نمادی از قربانیانی بدل می‌کند که زیر فشارهای بی‌رحمانه به نقطه‌ی فروپاشی می‌رسند. تأثیر «کری» در ادبیات وحشت و فرهنگ عامه چنان عمیق بوده که بارها به فیلم و اقتباس‌های دیگر راه یافته است.

«کری» نه‌فقط یک داستان وحشت، بلکه تحلیلی عمیق از زخم‌های اجتماعی و روانی است که با ظرافت، خواننده را به همدلی با قربانیان و تأمل در تاریکی‌های پنهان جامعه دعوت می‌کند.

«در سالن تاریک مدرسه، زیر نور کم‌سوی لامپ‌ها، کری ایستاده بود، با قلبی که از تحقیر می‌تپید و دست‌هایی که انگار نیرویی نادیدنی را در خود فشرده بودند؛ نیرویی که دیگر نمی‌توانست خاموش بماند.»