"کلیات شمس تبریزی"، اثر جاودانه ی "مولانا جلال الدین محمد بلخی" بر اساس تصحیح استاد "بدیع الزمان فروزانفر" از بهترین نسخه های این کتاب به شمار می رود که نشر پارسه آن را به انتشار رسانده است. "کلیات شمس تبریزی" از سه قسمت تشکیل شده که شامل ترجیعات، غزل ها و رباعیات "مولانا" است. بر همگان مبرهن است که غزل "مولانا" از جنبه های مختلفی در ادبیات ایران و جهان نظیر ندارد. یکی از علل منحصر به فرد بودن این اشعار، رویکرد "مولانا" در بی توجهی آگاهانه ای به سنت های رایج ادبی است که راه و رسم نو سخن گفتن را به مخاطبینش نشان می دهد. این ویژگی چه در وزن و زبان و شعر و چه در طرح و شکل و قالب آن دیده می شود؛ در تمام این موارد، امضای بدیع بودن و تازگی کلام "مولانا" به وضوح دیده می شود.
در غزل های "کلیات شمس تبریزی"، وزن، جایگاه مخصوصی را از آن خود کرده است. علت این امر می تواند موقعیت سروده شدن غزل ها باشد؛ چرا که "مولانا" بسیاری از این غزل ها را با طربی عارفانه برای مجالس سماع سروده یا در برخی موارد، حتی بدون از پیش اندیشیدن، در دم تغزل نموده است. بار خوشایند شادی و طرب این مجالس بر وزن غزل ها حس می شود و این اوزان از تنوع چشمگیری برخوردار هستند. چیرگی "مولانا" در سرودن غزل ها و حال و هوای عاشقانه و طرب انگیز آن ها هیچ بویی از تصنع ندارد و طبیعت اشعار به همان شکلی که سروده شده حس می شود. محتوای غزل های "کلیات شمس"، جلوه گر حرارت و ناآرامی درونی "مولانا" است و گرمای این شور و اشتیاق، حتی با یکبار خواندن غزل های "مولانا" روح را مسحور می کند.