کتاب کلیسای جامع و چند داستان دیگر نوشتهٔ ریموند کارور، شاعر و داستان‌نویس معاصر آمریکایی است. از این نویسنده ۳ مجموعه شعر و ۳ مجموعه داستان کوتاه باقی مانده و اغلب داستان‌های او در ایران ترجمه شده‌اند. کلیسای جامع و دیگر داستان‌های این مجموعه هم ترجمهٔ فرزانه طاهری هستند. در ابتدای کتاب حاضر و پیش از شروع داستان‌ها، ۲ مقاله و یک مصاحبه از ریموند کارور می‌خوانید. «شور» و «نوشتن» عنوان این ۲ مقاله هستند که در سال ۱۹۸۱ نوشته شده‌اند. شور را به‌درخواست نیویورک تایمز بوک ریویو و نوشتن را به درخواست توسولوتاروف و استیوبرگ در باب تأثیرپذیری نویسنده از اشخاص یا چیزها نوشته و مصاحبه را هم در سال ۱۹۸۳ با پاریس ریویو انجام داده است. داستان‌های کتاب هم در ۳ مجموعه با عنوان‌های «می‌شود لطفا ساکت باشی؟»، «وقتی از عشق حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم» و «کلیسای جامع» مرتب شده‌اند. ریموند کارور در داستان‌هایش یأس و سرگشتگی زندگی در آمریکا را به تصویر کشیده است. به‌تعبیر مترجم «آمریکای کارور آمریکای استیصال است، فرورفته در غباری از درد و سرخوردگی.» واقع‌بینی مؤلفهٔ دیگر سبک این نویسنده است. شخصیت‌های داستان‌های او یک وجه مشترک دارند و آن گرفتارشدن در وضعیت‌هایی بغرنج است که نمی‌توان راه فراری برایشان متصور شد.

در بخشی از مقالهٔ شور آمده است که هیچ‌کدام از داستان‌های ریموند کارور البته واقعاً رخ نداده‌اند ـ او حدیث نفس نمی‌کند، اما اغلب آن‌ها شباهتی هر چند ناچیز به رخدادها یا موقعیت‌های خاصی از زندگی دارند. کارور گفته است که وقتی می‌کوشد فضای فیزیکی یا اثاث مربوط به یک موقعیت در زندگی را به خاطر آورد (اگر گلی آنجا بوده، چه گلی بوده است؟ آیا بویی داشته؟ و از این قبیل)، اغلب اوقات ذهنش خالی خالی است؛ بنابراین مجبور است در طی کار بسازدشان.