کلیله و دمنه

کلیله و دمنه به انشای ابوالمعالی نصرالله منشی و براساس تصحیح مجتبی مینوی تهرانی و به اهتمام نیما مهدیکار به چاپ رسیده است.
کتاب کَلیله و دِمْنه از مجموعه هاى دانش و حکمت است که مردمان خردمند قدیم گرد آوردند و «به هرگونه زبان» نوشتند و از براى فرزندان خویش به یادگار گذاشتند و در دورانهاى متمادى گرامى مى داشتند، مى خواندند و از آن حکمت عملى و آدابِ زندگى و زبان مى آموختند.
از کلیله و دمنه در طول سالها ترجمه هاى متفاوتى شده است که هر کدام از آنها معایب و محاسن خاص خود را دارد. اما از میان آنها معروف ترین و پاکیزه ترین ترجمه، مشهور به کلیله و دمنه بهرام شاهى است.
کلیله و دمنه از زبان سانسکریت هند به زبان پهلوى (زبان باستان ایران) ترجمه شد، سپس به وسیله عبدالله بن المقفع به زبان عربى برگردانده شد. بعدها به دستور نصر بن احمد سامانى به نثر درى نوشته شد و رودکى شاعر آغاز قرن چهارم آن را به شعر پارسى زیبا درآورد. در اوائل قرن ششم ترجمه بلیغ و ادبى دیگرى از آن به وسیله ابوالمعالى نصرالله منشى انجام گرفت که همان مشهور به کلیله و دمنه بهرام شاهى است.

از کلیله و دمنه در طول سالها ترجمه هاى متفاوتى شده است که هر کدام از آنها معایب و محاسن خاص خود را دارد. اما از میان آنها معروف ترین و پاکیزه ترین ترجمه، مشهور به کلیله و دمنه بهرامشاهى است.
کلیله و دمنه از زبان سانسکریت هند به زبان پهلوى (زبان باستان ایران) ترجمه شد، سپس به وسیله عبدالله بن المقفع به زبان عربى برگردانده شد. بعدها به دستور نصر بن احمد سامانى به نثر درى نوشته شد و رودکى شاعر آغاز قرن چهارم آن را به شعر پارسى زیبا درآورد. در اوائل قرن ششم ترجمه بلیغ و ادبى دیگرى از آن به وسیله ابوالمعالى نصرالله منشى انجام گرفت که همان مشهور به کلیله و دمنه بهرامشاهى است.