"گزینه اشعار مهدی اخوان ثالث" اثری است که در بردارنده ی برخی از زیباترین و پخته ترین اشعار "مهدی اخوان ثالث" یا "م. امید"، شاعر بزرگمنش و پولادین قلم معاصر است. چه از دیدگاه علاقمندان به شعر و ادب و چه از دیدگاه منتقدین و پژوهشگران، "مهدی اخوان ثالث" یکی از ده شاعر برتر معاصر است که به نسبت دیگر هم قطاران معاصرش، ارمغان های بیشتری را به گنجینه ی گرانبهای شعر و ادب فارسی افزوده است. این زندگی حرفه ای پربار نتیجه ی تسلطی است که "م. امید" بر هر دو قالب کلاسیک شعر پارسی و شعر نو یا نیمایی داشته است.
به عبارتی این تسلط و تبحر در شعر کلاسیک بود که بسیاری از سنتی گرایان را واداشت تا باز شدن دری جدید در صنعت شعر کشور با نام شعر نو را بپذیرند. هر چه باشد "م. امید" از معدود شاعران زمان خود بود که می توانست در هر دو قالب حرفی برای گفتن داشته باشد. "مهدی اخوان ثالث" نه تنها شاعری چیره دست بود، بلکه شعرشناسی ادیب نیز به حساب می آمد و احاطه ی وی به ادب فارسی نو و کهن، در آثاری که درباره ی شعر دیروز و امروز نوشته به چشم می خورد. از جنبه ی مضمون و محتوا نیز شعر نوی "مهدی اخوان ثالث" در ادامه ی مضامین شعر کهن فارسی است و او که شاعری آرمانگراست، هیچگاه قلمش را از جریان فکری اش جدا ننمود. در این مجموعه با برخی از زیباترین اشعار این چهره ی دوست داشتنی عالم هنر و ادب مواجه هستیم که همچون همیشه با لحن با صلابت اما دلسوزانه ی او پیرامون مضامین اجتماعی و آنچه بر سر مردم می رود به نگارش درآمده اند.

گزیده ای از کتاب:

 زندگی با ماجراهای فراوانش،/ ظاهری دارد به سان بیشه ای بغرنج و در هم باف/ ماجراها گونه گون و رنگ وارنگ ست؛/ چیست اما ساده تر از این، که در باطن/ تار و پود هیچی و پوچی هم آهنگ است؟/ من بگویم، یا تو می گویی/ هیچ جز این نیست؟/ تو بگویی یا نگویی، نشنود او جز صدای خویش/ ـ هی فلانی! زندگی شاید همین باشد/ یک فریب ساده و کوچک/ آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را/ جز برای او و جز با او نمی خواهی/ من گمانم زندگی باید همین باشد/ من که باور کرده ام، باید همین باشد/ هی فلانی! شاتقی بی شک تو حق داری/ راست می گویی، بگو آنها که می گفتی/ باز آگاهم کن از آنها که آگاهی/ از فریب، از زندگی، از عشق/ هر چه می خواهی بگو، از هر چه می خواهی/ هر چه خواهی کن، تو خود دانی/ گر عبث، یا هر چه باشد چند و چون،/ این است و جز این نیست/ مرگ گوید: هوم! چه بیهوده!/ زندگی می گوید: اما باز باید زیست،/ باید زیست،/ باید زیست