در بارانداز در کارنامه کاری‌ الیا کازان و مارلون براندو دو تن از شخصیت‌های مشهور سینما و تئاتر آمریکا در دهه ۱۹۵۰، جایگاه مهمی دارد. ارائه متد اکتینگ در این فیلم تأثیر چشمگیری بر سبک‌های بازیگری اروپایی و آمریکایی و همزمان بر پیرنگ فیلم‌ها گذاشت. مسائل سیاسی و مناقشات پیرامون تولید فیلم آینه‌ای است از درگیری‌های جنگ سرد و پارانویای ضد کمونیستی که ایالات متحده آمریکا را دربر گرفت. در بارانداز درمیان فیلم‌های آمریکایی و به ویژه در میان برندگان جوایز اسکار فیلمی کمیاب است که مستقیما به معضلی اجتماعی می پردازد و به جای طبقه متوسط طبقه کارگر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به نظر می‌رسید در بارانداز به دلیل پرداختن به مسئلهٔ فساد در لنگرگاه‌های نیویورک و نیوجرسی به دسته ای از فیلم‌های معضلات اجتماعی نیز شباهت داشت که در پرتو رونق و شکوفایی آمریکای دهه ۱۹۵۰ دیگر کهنه می‌نمود. با این حال در همان زمان هم چپ‌های آمریکا و انگلستان از آن به دلیل آنچه توجیه خبرچینی می‌نامیدند انتقاد کردند؛ زمانی که تری مالوی قهرمان فیلم، در نهایت تصمیم می‌گیرد علیه رهبر فاسد اتحادیه شهادت بدهد. در بارانداز هم در جایگاه فیلمی محبوب و هم کلاسیک ماندگار شد، در حالی که بسیاری از فیلم های باشکوه تر آن دوره از حافظهٔ فرهنگی ناپدید شدند. تصاویر پی در پی و تکراری از مواجهه براندو و راد استایگر در تاکسی این فیلم را برای بسیاری از مخاطبانی که شاید هرگز آن را کامل هم ندیده اند نمادین کرده است.