این اثر مجموعه غزلی است عاشورایی از امیر اکبرزاده که سبقه پرباری در شعر آیینی دارد و چند دفتر شعر مذهبی منتشر کرده است.
اکبرزاده شاعری نسبتا پر کار است و کمیت بالای سرایش او نمی توان گفت باعث کاهش کیفیت شده ولی تا اندازه ای فرصت بازبینی و در صورت نیاز بازسرایی برخی از اشعار را از او گرفته است.
زبان شاعر در اشعار آیینی خود و دراین کتاب تقریبا زبانی نئوکلاسیک است. شاعر به دلیل برخورداری از یک چهره ی نسبی تئوریک،به جریان های شعری و تکنیک های فرمیک آشنایی دارد و این مطلب را در لابلای نکات ظریفی در شعرها می توان فهمید.
از خصوصیات شاعر در حوزه ی تألیف می توان به توجه زیاد به فرم و به حاشیه راندن تعمدی اولویت های موسیقایی اشاره کرد. در ساختار عروضی هم شاعر علاقه و گرایش زیادی به استفاده از انواع اختیارات وزنی دارد. شاعر اهمیت ویژه ای برای ردیف و نو بودن و چفت شدن آن با بقیه ی تنه ی موسیقایی و تناسب آن با محتوا قائل است.